گویند که عاشقان کشته گان معشوقند و برنیاید ز کشتگان آوا اما مگر می شود از لحظه ی وصال چیزی نگفت، لحظه ای که بر در و دیوار خانه یار بوسه زدم و دستانم را به طلب در آغوش کشیدنش دراز کردم اما نمی دانم چرا دلبر بازوانم را محکم گرفته بود و رها نمی کرد و با حسرتی خاص به آنها می نگریست گویا این ماجرا ریشه در گدشته دارد، با اینکه خودش دست نداشت ولی مطمئنم از برای دستان بریده خودش حسرت نمی خورد زیرا که به جای انها دو بال زیبا داشت ،گویا این ماجرا ریشه دارتر است،از یکی از گدایان کویش علت چشمان پر حسرتش را پرسیدم،در جواب اشک ریخت و گفت: مادر...
اما دستان من کجا و ناله های مادر مادر کجا؟
نه،دلبر با دستان من کار دیگری دارد،رهگذری گفت: شرمنده چشمان در انتظار طفل شیرخوار و دختر سه سال است...
اما مگر تیر سه شعبه و تازیانه ها آن طفل و دخترک سه ساله را سیراب نکردند که او هنوز باید نگران تشنگی آنها باشد؟
نه،حسرت او از چیز دیگری است،دل سوخته ای گفت حسرت او به حال ما و به حال دستانمان است ،زیرا که اهل این خانه با همه ی مصیبت هایشان در آخر ندای:فزت و رب الکعبه و ما رایت الا جمیلا سر دادند و رفتند،آری این حسرت ها به حال ما مدعیان است ،که ای دستان در طلب یار، کجا بودبد لحظه ای که مادرم را می زدند و کجا بودید روری که دستان پدرم را بستند و کجا بودید آن هنگامی که اربابم شما را به یاری می طلبیدو کجا بودید روزی که خواهرم را با دستان بسته در میان نامحرمان می چرخاندند؟
این دست ها خیلی دیر به سوی ما آمده است، بروید و دستانات را هم برای خودتان نگه دارید،نکند دوباره دست به قلم ببرید و آخرین محبوب الهی را به سوی کوی خود بخوانید که شرمندگی حسین شما را کافیست که تا ابد بسوزید و اشک بریزید...
اما نه... من این همه راه را برای شنیدن این حرف ها نیامده ام...
من به امیدی به اینجا آمده ام...
ادامه دارد...
